Lemuria: Mit czy Rzeczywistość?

Drodzy czytelnicy,

 

Ostatnio coraz częściej słyszę o tajemniczym i być może kiedyś istniejącym, zaginionym kontynencie Lemurii. Cywilizacja ta rzekomo istniała jeszcze przed Atlantydą, krainą, która mogła zostać pochłonięta przez wielką katastrofę. W tym artykule zbadamy, co na temat Lemurii mówi nauka, a co twierdzą mity i legendy.

 

Naukowa hipoteza Lemurii

Idea Lemurii nie narodziła się jako mit, lecz jako hipoteza naukowa. W połowie XIX wieku brytyjski zoolog Philip Sclater zauważył, że lemury występują jedynie na Madagaskarze i w Indiach, a nie w Afryce czy na Bliskim Wschodzie. Aby wyjaśnić tę nietypową lukę geograficzną, w 1864 roku wysunął hipotezę o istnieniu w przeszłości pomostu lądowego lub kontynentu na Oceanie Indyjskim, który łączył te dwa regiony. Nazwał ten hipotetyczny ląd „Lemurią”.

 

Pomysł Sclatera był logiczny w czasach, gdy koncepcja dryfu kontynentów była jeszcze nieznana. Hipoteza została dobrze przyjęta w środowisku naukowym i poparła ją wielu wybitnych naukowców, takich jak niemiecki biolog Ernst Haeckel. Haeckel posunął się nawet dalej, sugerując, że Lemuria mogła być kolebką ludzkości – „rajem”, z którego pierwsi ludzie rozprzestrzenili się po całym świecie. Uważał, że zatonięcie kontynentu zmusiło tych wczesnych ludzi do migracji na inne lądy, takie jak Azja, co ugruntowało wizerunek Lemurii jako zaginionego kontynentu.

 

Odrzucenie teorii

Jednak początek XX wieku przyniósł nowe odkrycia geologiczne i rewolucyjną teorię dryfu kontynentów, która ostatecznie doprowadziła do odrzucenia hipotezy Lemurii. W 1912 roku niemiecki geolog Alfred Wegener wysunął koncepcję, że wszystkie współczesne kontynenty były kiedyś częścią jednego wielkiego superkontynentu zwanego Pangeą, który później się rozpadł i rozsunął. Do lat 60. XX wieku, wraz z rozwojem teorii tektoniki płyt, model ten został powszechnie zaakceptowany i potwierdzony.

 

Współczesne badania geologiczne dna oceanicznego nie wykazały żadnych dowodów na to, że na Oceanie Indyjskim kiedykolwiek istniał duży, zatopiony kontynent. Zamiast tego, geolodzy odkryli, że kontynenty przemieszczały się przez miliony lat. Madagaskar i Indie były rzeczywiście kiedyś połączone jako część większego superkontynentu zwanego Gondwaną, który rozpadł się i oddzielił od siebie około 135–150 milionów lat temu. To geologiczne wyjaśnienie doskonale tłumaczy rozmieszczenie lemurów, czyniąc hipotezę Lemurii niepotrzebną z naukowego punktu widzenia.

 

Lemuria według jasnowidzów i wspomnień z poprzednich wcieleń

W przeciwieństwie do nauki, ezoteryczna koncepcja Lemurii nie opiera się na dowodach geologicznych, lecz na źródłach duchowych i intuicyjnych. Zwolennicy tej teorii, głównie z ruchów New Age i Teozofii, twierdzą, że Lemuria była wysoko rozwiniętą cywilizacją duchową, która istniała miliony lat temu, jeszcze przed legendarną Atlantydą. Jej istnienie jest rzekomo ujawniane za pomocą nietradycyjnych metod, takich jak channeling, regresja do poprzednich wcieleń i intuicyjna wiedza.

 

Według tych duchowych źródeł, Lemurianie byli istotami eterycznymi o wyjątkowo wysokim poziomie świadomości. Uważa się, że nie mieli fizycznych ciał, jakie znamy dzisiaj, ale potrafili materializować rzeczy siłą myśli. Ich społeczeństwo było opisywane jako harmonijne i pokojowe, pozbawione konfliktów i egoistycznych motywów. Komunikowali się telepatycznie i żyli w głębokiej zgodzie z polami energetycznymi Ziemi. Lemurianie często są przedstawiani jako gigantyczne, świetliste istoty o zaawansowanych zdolnościach parapsychicznych.

 

Ezoteryczne tradycje umieszczają Lemurię na Oceanie Spokojnym, a jej centralne punkty miały znajdować się wokół dzisiejszych Hawajów, Góry Shasta w Kalifornii oraz Wyspy Wielkanocnej. Sama forma lądu była rzekomo zupełnie inna niż dzisiejsze kontynenty, a głównym celem Lemurian było służenie i dbanie o życie na Ziemi, utrzymywanie planetarnej równowagi energetycznej.

 

Uważa się, że cywilizacja Lemurii została zniszczona przez wielką katastrofę, taką jak przesunięcie osi Ziemi lub potężne erupcje wulkaniczne. Kiedy kontynent tonął, Lemurianie byli zmuszeni do ewakuacji. Wielu z nich, jak się sądzi, znalazło schronienie w innych cywilizacjach, w tym w Atlantydzie, podczas gdy inni założyli ogromne podziemne kolonie. Jedna z najsłynniejszych z tych rzekomych kolonii to Telos, położona pod Górą Shasta, gdzie Lemurianie i ich potomkowie rzekomo żyją do dziś.

 

Wiele osób, które poddają się regresji hipnotycznej, a także jasnowidze i media, twierdzą, że mają żywe wspomnienia ze swojego istnienia w Lemurii. Te fragmenty wspomnień często opisują głęboko duchowe społeczeństwo, które żyło w harmonii z naturą, komunikowało się myślami i posiadało głęboką wiedzę o prawach natury i energiach. Często wspominane są gigantyczne, świecące kryształowe struktury, używane jako źródło energii i środek komunikacji. Ci ludzie wierzą, że te wspomnienia nie są fantazjami, lecz autentycznymi reminiscencjami zaginionej cywilizacji, które ujawniają prawdziwe pochodzenie ludzkości. Twierdzą, że jesteśmy potomkami tej cywilizacji, a naszym celem jest powrót do wyższego poziomu duchowej świadomości.

 

Relacja medium o istnieniu Lemurii

Miałem okazję przeczytać o Franku Alperze (Frank Alper), znanym medium i wykładowcy, który w swoich książkach i na seminariach szczegółowo opisywał Lemurię, opierając się na sesjach channelingowych.

 

Według Alpera, Lemuria nie była fizycznym kontynentem, lecz energetycznym polem świadomości, w którym istniały duchowe istoty, które nazywał „duchami-aniołami”. Istoty te nie miały fizycznych ciał, lecz jawiły się jako świetliste formy energii. Komunikowały się telepatycznie, a ich społeczeństwo było zbudowane na zasadach miłości i harmonii. Alper twierdził, że misją Lemurian było uczenie się i szerzenie bezwarunkowej miłości.

 

Stwierdził również, że Lemuria istniała przed Atlantydą. Lemurianie potrafili manipulować energią i materią za pomocą umysłu, ale brakowało im emocji i indywidualności. Z tego powodu, jak sugerował, wcielili się w fizyczne ciała i stworzyli Atlantydę, aby doświadczyć uczuć i indywidualności.

 

Alper utrzymywał, że energia Lemurii nie została utracona; nadal istnieje pod Oceanem Spokojnym. Powiedział, że ta energia funkcjonuje obecnie jako jedna z głównych czakr Ziemi, pomagając ludzkości w jej duchowym rozwoju. Alper podkreślał, że wspomnienia o Lemurii są niczym innym jak odbiciem kolektywnej świadomości, przypominającym nam o wyższym poziomie duchowym, który kiedyś osiągnęliśmy.

 

Co na temat Lemurii powiedziała Helena Bławatska?

Tak, Helena Bławatska (Helena Blavatsky) jest jedną z kluczowych postaci, która w swoich pracach rozwinęła ezoteryczną koncepcję Lemurii. Założycielka ruchu teozoficznego, szczegółowo opisała Lemurię w swoim najważniejszym dziele, „Doktrynie tajnej” (The Secret Doctrine, 1888).

 

W kosmologii Bławatskiej, Lemuria jest opisywana jako dom trzeciej „rasy korzeniowej” (Root Race). Według niej, ludzkość przeszła i przejdzie przez siedem takich ras, z których każda osiąga inny poziom ewolucji i zamieszkuje inny kontynent.

 

Bławatska twierdziła, że Lemurianie byli olbrzymiego wzrostu, mieli oczy z tyłu głowy i rozmnażali się w nietypowy sposób – składając jaja. Początkowo byli duchowo zaawansowani, ale później utracili swoją duchową naturę. Ten „upadek” doprowadził do upadku kontynentu Lemurii. Twierdziła, że Ocean Spokojny i Ocean Indyjski, w tym Australia i Wyspa Wielkanocna, są pozostałościami po dawnym kontynencie Lemurii.

 

Pisma Bławatskiej miały ogromny wpływ na późniejsze ruchy ezoteryczne i zainspirowały autorów, takich jak W. Scott-Elliot, który rozwinął tę ideę w swojej książce „Zaginiona Lemuria” (The Lost Lemuria). Można więc śmiało powiedzieć, że to Bławatska przekształciła naukową hipotezę w szczegółową ezoteryczną narrację o zaginionej cywilizacji duchowej.