Witajcie, czytelnicy, zainteresowani historią,
„Całe moje życie było nieustającym
grzechem; Boże, zmiłuj się.” August II Mocny
Zgodnie ze źródłami historycznymi, te słowa należą do
króla Polski i wielkiego księcia litewskiego, Augusta II Mocnego. Słowa te
odzwierciedlają jego wielką skruchę na łożu śmierci. August II, choć słynął z
wyjątkowej siły fizycznej, był znany z rozwiązłego trybu życia, niezliczonych
kochanek i nieślubnych dzieci. Uważa się, że te słowa były ostatnimi, które
król wypowiedział, rozważając swoje życie pełne grzechu i rozpusty.
August II Mocny (ur. 12 maja 1670 r. – zm. 1 lutego
1733 r.), urodzony jako Fryderyk August, był elektorem Saksonii (tytuł
oznaczający wysoko postawionego feudała w Świętym Cesarstwie Rzymskim, który
miał wyłączne prawo wyboru cesarza) oraz królem Polski i wielkim księciem
litewskim. Jego rządy, przerwane wydarzeniami Wielkiej Wojny Północnej,
oznaczają ważny punkt zwrotny w historii Rzeczypospolitej Obojga Narodów, kiedy
państwo straciło siłę polityczną i stało się coraz bardziej zależne od wpływów
zagranicznych, zwłaszcza Rosji.
August II zyskał przydomek Mocnego ze względu na swoją
wyjątkową siłę fizyczną – według legend potrafił gołymi rękami zginać podkowy.
Był miłośnikiem wystawnego stylu życia, nie unikał luksusu, uczt i miłosnych
przygód. Jego rozwiązłe życie i nadmierne spożycie alkoholu odbiły się na
zdrowiu: zachorował na cukrzycę, z powodu której później amputowano mu nogę.
August II miał jednego prawowitego syna, przyszłego króla Augusta III, ale
historycy szacują, że liczba jego nieślubnych dzieci mogła sięgać kilkuset.
Jako władca był ambitny i dążył do wprowadzenia
absolutyzmu zarówno w Saksonii, jak i w Rzeczypospolitej. Starał się
zreformować gospodarkę państwa, jednak jego skłonność do luksusu, wysokie
wydatki na sztukę i architekturę, a także stałe angażowanie się w sprawy
Saksonii, negatywnie wpłynęły na finanse Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Na króla Polski i wielkiego księcia litewskiego August
II został wybrany w 1697 r., korzystając ze wsparcia Rosji i Austrii. Od
początku swoich rządów dążył do wzmocnienia swojej pozycji i odzyskania
kontrolowanych przez Szwecję ziem na wybrzeżu Bałtyku. Z tego powodu w 1699 r.
zawarł sojusz z carem Rosji Piotrem I i Danią, co zapoczątkowało Wielką Wojnę
Północną (1700–1721).
Po wybuchu wojny wojska Augusta II poniosły kilka
porażek z rąk sił króla Szwecji Karola XII. Szwedzi zajęli dużą część
terytorium Rzeczypospolitej, a w 1704 r. zmusili szlachtę do zdetronizowania
Augusta II i wybrania na jego miejsce swojego protegowanego, Stanisława
Leszczyńskiego. August II wycofał się do Saksonii, ale po szwedzkiej klęsce w
bitwie pod Połtawą w 1709 r. powrócił na tron. Ten powrót był możliwy tylko
dzięki wsparciu Piotra I, co ostatecznie ugruntowało wpływ Rosji na życie
polityczne Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Rządy Augusta II upłynęły pod znakiem rozkwitu
kulturalnego, zwłaszcza w jego rezydencji w Dreźnie, w Saksonii. Był on wielkim
mecenasem sztuki barokowej, architektury i ceramiki (słynna porcelana
miśnieńska). Chociaż jego próby stworzenia potężnego, absolutystycznego państwa
w Polsce i Litwie zakończyły się niepowodzeniem, jego rządy miały decydujące
znaczenie dla losów obu krajów. W czasie Wielkiej Wojny Północnej państwo
zostało zdewastowane, a po wojnie uzależniło się od wpływów zagranicznych. W
1717 r. Sejm Niemy, którego postanowienia dyktowali przedstawiciele Rosji,
jeszcze bardziej ograniczył uprawnienia króla i Sejmu, co doprowadziło do
dalszego osłabienia Rzeczypospolitej Obojga Narodów. August II zmarł w 1733 r.
w Warszawie. Jego śmierć wywołała kolejną wojnę sukcesyjną, która jeszcze
bardziej umocniła dominację państw ościennych, zwłaszcza Rosji.
Buntownicza Dusza
Komentarų nėra:
Rašyti komentarą